مدح و مناجات با امام حسن مجتبی علیه‌السلام
مــاسِــوی شـد سـائـلِ دستِ کــریـم هـسـتـی ما هـست از هـستِ کـریـم نـیــمــۀ مــاه خــدا حــس مـی‌کـنــم بـر سـر خـود گـرمـی دست کـریـم بـر جـمـالـش مــاه هـم سـجـده کُـنَـد بسکه نـورش هست برجَسته، کریم گـر درون کــوچـه‌ای شـد ازدحــام رو به روی خـانـه بنـشـسته، کـریم سـیـل سـائـل‌هـا اگـر سـویش رونـد کی شود از بـیـنوا خـستـه، کـریم؟! بر درِ بیت الحـسن دیـدم که هـست حــاتــم طــائـی تـهـیـدسـتِ کــریــم فــاش گــویــم بـیــن اســمــاء خــدا ذکر من گـردیـده پیـوسته: «کـریم» خاک پای آن کسی هـستم که هست خــاک پــا و والـه و مـسـتِ کـریـم هـفـت پـشـت مـن تــمـامـاً بـوده‌انـد سیـنـه چـاک و عـبـد دربستِ کـریم من که بـاشـم که دم از حـیـدر زنـم بـر عـلـی گـردیـده دلـبـستـه، کـریم گـر دل ما هـست مـجـنـون حـسیـن ایـن دل مـا را گـره بـسـتـه، کـریـم آخـــرش آن یــــار مــی‌آیـــد ز راه بعـد از آن دارد دو گـلـدستـه کـریم |